Mieczysław Dąbrowski
(1853 - 1920)
syn Aleksandra

Mieczysław Dąbrowski urodził się w Paryżu w r. 1853. Jego ojcem chrzestnym był Francuz August Girard, fabrykant i stroiciel fortepianów, a matką chrzestną Maria Korzeniowska, córka Józefa Korzeniowskiego (Josepha Conrada). 
            W r. 1856 wyjechał z rodzicami do Warszawy. W latach 1858-60 mieszkał we Włodzimierzu (Rosja).
            W r. 1864 w Warszawie, jako wykazujący duże zdolności muzyczne, po egzaminie zdanym m. in. przed Stanisławem Moniuszką, został przyjęty do Konserwatorium Muzycznego. Niestety, przerwał naukę w konserwatorium, ponieważ musiał przeprowadzić się z rodziną do Kalisza. Tam przez cztery lata uczęszczał do gimnazjum o kierunku filologicznym, zaliczając się do prymusów szkoły. Pragnieniem jego było studiowanie filologii lub prawa.
            W 1868 r. wyjechał z ojcem do Paryża, gdzie został przyjęty na II kurs techniczny w polskiej szkole średniej w Batignolles, do której uczęszczał przez dwa lata. Założona w r. 1842 szkoła wychowywała dzieci emigrantów polskich.
            Po dwóch latach studiów Mieczysław chlubnie ukończył kursy w Batignolles, zdobywając szereg nagród. W październiku 1870 został przyjęty do polskiej wyższej szkoły z internatem na Montparnasse, która pomagała młodzieży polskiej w kształceniu się w rządowych szkołach technicznych.
            Mieczysław przeżył wojnę francusko-pruską (1870-71). Przebywał w obleganym przez pięć miesięcy Paryżu. Z odciętego od świata Paryża pocztę przesyłano za pomocą balonów, a publiczne wiadomości wykorzystując do tego celu gołębie pocztowe.
            Po kapitulacji Francji powstała w Paryżu Komuna Paryska, która utworzyła bataliony. Na ich czele stanął Jarosław Dąbrowski, nie spokrewniony z omawianą rodziną Dąbrowskich. Mieczysław bywał z ojcem u Jarosława.
            Po trzech latach studiów w szkole na Montparnasse, którą zlikwidowano, Mieczysław wyjechał w czerwcu 1871 do Krakowa, gdzie już przebywali rodzice i siostra Bronisława.
            Przez kilka lat Mieczysław udzielał prywatnych lekcji języka francuskiego. Zapisał się na I rok c.k. Instytutu Technicznego, przekształconego później na Wyższą Szkołę Przemysłową. Studiował w latach 1871-75, w lipcu 1875 złożył egzamin z odznaczeniem.
            W roku szkolnym 1873/1874 dwudziestoletni Mieczysław „wdał się w dwie awantury: miłosną i honorową”.
            Poznał na ulicy dwudziestoletnią mężatkę, nie tyle piękną, co szykowną, zwracając się do niej słowami: „Ach! Czy pozwolisz mi szlachetna, piękna damo…”. Mąż owej damy, starszy od niej o 20 lat, hamulcowy na kolei, więcej niż połowę życia przebywał poza domem. Zaczęły się cotygodniowe odwiedziny Mieczysława w pokoiku na facjatce przy ul. Krupniczej, a jako znak rozpoznawczy, że nie ma męża w domu, młoda mężatka stawiała lampę na oknie. Mieczysław wytrwale wyręczał hamulcowego, zaniedbującego swą żonę. Trwało to do wiosny, kiedy uczynni sąsiedzi zdradzili tajemnicę mężowi. Lampa coraz rzadziej ukazywała się w oknie. Pewnego dnia, gdy Mieczysław po dłuższym niewidzeniu się siedział z mężatką na kanapce, wpadł mąż i Mieczysław „poczuł się jak mysz, gdy zatrzaśnie się pułapka”. Wypadł na ulicę, za nim mąż z kijem, uderzając w czasie pościgu w nowiuteńki cylinder za pięć guldenów i robiąc z niego placek. Zjawili się gapie oraz policjant i uczestnicy zajścia udali się do dyrekcji policji. Tam oświadczono, że „policja nie jest komisją moralności”. Sprawa zakończyła się w sądzie pomyślnie dla Mieczysława, gdzie pouczono go, że nie należy umizgiwać się do mężatek. Ofiarą miłostki padł nie tylko nowy cylinder, ale także nie zdany egzamin z mechaniki, a Mieczysław zrażony do cylindra kupił sobie okrągły melonik.
            Sprawa honorowa miała miejsce w karnawale 1874. Podczas wykładu prof. Maksymiliana Nitscha w budynku Szkoły Technicznej, młodzież skupiona wokół Stanisława Pola (syna autora „Mohorta”), stojącego na czele komitetu organizacyjnego balu, zachowywała się głośno, uniemożliwiając wykład. Wezwanie profesora do spokoju nie odniosło skutku i kiedy profesor nazwał studentów sztubakami, powstała w sali wrzawa. W obronie profesora stanął Mieczysław, co inni potraktowali jako naruszenie solidarności koleżeńskiej. Policzek wymierzony Polowi przez Mieczysława spowodował wezwanie Mieczysława na pojedynek na szable, do czego jednak nie doszło, gdyż sekundanci Pola wycofali się. Skończyło się publicznym przeproszeniem Pola.
            Pierwszą pracą Mieczysława był pomiar gruntu pod Radłowem, potem wykonał projekt uporządkowania plant krakowskich. Stałą pracę otrzymał w urzędzie Budownictwa Miejskiego.         

            Mieczysław nadal uczył języka francuskiego, pracował przy budowie szkół miejskich, prowadził budowę skrzydła klasztoru Karmelitanek przy ul. Łobzowskiej. Nadzorował też remont wyższej wieży kościoła Mariackiego. Współpracował przy remoncie Sukiennic w r. 1879. Powierzono mu wówczas uporządkowanie Rynku. Otwarcie Sukiennic połączono z jubileuszem 50-lecia pracy Józefa Ignacego Kraszewskiego. 
            W r. 1879 otrzymał obywatelstwo austriackie i został wpisany do stałych mieszkańców gminy Kraków.
            W r. 1881 został asystentem budownictwa miejskiego. Prowadził dział bruków, dróg, chodników i mostów. Sporządził plan miasta Krakowa w wydaniu kieszonkowym. Współdziałał przy budowie pierwszej linii tramwaju konnego (dworzec główny - most podgórski).
            W r. 1882 zorganizował I zjazd techników polskich w Krakowie. W tym samym roku uzyskał koncesję na budowniczego.
            W r. 1882 wygasł kontrakt z Niemieckim Towarzystwem Gazowym w Dessau na dostawę gazu dla Krakowa. Postanowiono zbudować gazownię w Krakowie na podstawie projektu nadinżyniera Józefa Krosta z gazowni miejskiej w Pradze Czeskiej. 32-letni Mieczysław był pomocnikiem Krosta przy sporządzaniu projektu. W r. 1885 wyjechał na cztery miesiące do Pragi, celem odbycia praktyki. W lutym 1886 Mieczysław dostał nominację na prowizorycznego kierownika Miejskiego Zakładu Gazowego, lecz już po kilku latach został dyrektorem. Inspektorem Gazowni był w tym czasie Konrad Voss.
            W r. 1883 przydzielono Mieczysławowi techniczną inspekcję cmentarza Rakowickiego (wyznaczanie miejsc pod groby wieczyste, projektowanie i budowa grobów).
            Od 1888 należał do Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” w Krakowie, gdzie przez wiele lat był członkiem zarządu.
            W r. 1889 Mieczysław wykonał plan regulacyjny Podgórza.
            W r. 1895 napisał wstępny artykuł okolicznościowy w „Głosie Narodu” z okazji 100 rocznicy III rozbioru Polski.
            W r. 1897 został prezesem Towarzystwa Technicznego.
            W r. 1898 zaproponowano Mieczysławowi objęcie stanowiska dyrektora Gazowni we Lwowie, ale propozycji nie przyjął.
            W r. 1904 Mieczysław otrzymał dyplom uznania za wzorowe kierowanie Gazownią.
W r.1908 Mieczysław wraz z żoną odbył największą i najpiękniejszą podróż zagraniczną, w czasie której przewidziany był odpoczynek i zwiedzanie gazowni w różnych miastach. Trasa prowadziła przez Wiedeń, Budapeszt, Fiume (Rijeka), Lovranę (2 tygodnie urlopu), Abację, Wenecję, Triest, Wiedeń, Monachium, Innsbruck, Zurich, Norymbergę i Wiedeń.
            W latach 1912-1917 Mieczysław był rzeczoznawcą sądowym w sprawach dotyczących gazu.
            Mieczysław przeszedł na emeryturę w r. 1913, po 27 latach pracy na stanowisku dyrektora Gazowni Miejskiej w Krakowie.

błąd w dacie: zdjęcie wykonano przed 1920 rokiem